Νόσος Peyronie - Πεϊκή Κάμψη Η νόσος Peyronie είναι μια πάθηση του ινώδους χιτώνα και των σηραγγωδών σωμάτων του πέους, η οποία χαρακτηρίζεται από το σχηματισμό ινωδών - συμπαγών πλακών, οι οποίες με την σειρά τους προκαλούν κάμψη και γωνίωση του πέους όταν αυτό βρίσκεται σε στύση. Η νόσος δεν μεταδίδεται και η ακριβής αιτιολογία της παραμένει ασαφής.
Εκδηλώνεται στο 1% του γενικού ανδρικού πληθυσμού σε ηλικίες μεταξύ 40 και 60 ετών και σε μερικές των περιπτώσεων κάνει την σεξουαλική επαφή αδύνατη.
Kάμψη και γωνίωση του πέους Τρία είναι τα κυρία συμπτώματα της νόσου Peyronie, ο πόνος, η σκληρία και η κάμψη του πέους. Στο στάδιο της φλεγμονής, ο άνδρας αισθάνεται κατά τη στύση πόνο, μυρμηγκιάσματα και μπορεί να ψηλαφίσει τις χαρακτηριστικές σκληρίες – πλάκες σε αυτή τη φάση, δεν παρατηρείται κάποια σημαντική παραμόρφωση κατά την στύση. Συχνά, αυτό το επώδυνο στάδιο υποχωρεί αυτόματα, χωρίς θεραπεία. Καθώς οι πλάκες μεγαλώνουν, παρατηρείται κάμψη του πέους στη στύση. Αυτή η δυσμορφία μπορεί να κάνει τη σεξουαλική επαφή αδύνατη ή εξαιρετικά δύσκολη, με αποτέλεσμα και την ψυχολογική επιβάρυνση ενός άνδρα.
Διάγνωση: Ο διαγνωστικός έλεγχος περιλαμβάνει:
Την λήψη ιστορικού
Την φυσική εξέταση
Ακτινογραφία του πέους: Η απλή ακτινογραφία μπορεί να δείξει αποτιτανώσεις της πλάκας.
Υπερηχογράφημα: Τεκμηριώνει την ύπαρξη της πλάκας και καθορίζει την έκταση της.
Οι πιο συχνά εφαρμοζόμενες συντηρητικές μέθοδοι είναι:
Συμπληρώματα διατροφής, για παράδειγμα βιταμίνη Ε
Διάφορα φάρμακα - Ενέσιμα φάρμακα
Θεραπεία με κρουστικά κύματα
Ακτινοβολία της πλάκας με ακτίνες Χ
Οι πιο πρόσφατες μελέτες δείχνουν ότι με τις παραπάνω θεραπείες δεν υπάρχει αποτελεσματική αντιμετώπιση της νόσου. Κάποιες μέθοδοι από αυτές, μη εξαιρουμένων και κάποιων φαρμάκων, όπως επίσης και της ακτινοβολίας, όχι μόνο δεν παρουσιάζουν κανένα όφελος στην βελτίωση της κάμψης, αλλά μπορεί να προκαλέσουν και σοβαρές παρενέργειες. Τα κρουστικά κύματα εάν δεν εφαρμοστούν σωστά, μπορούν να προκαλέσουν τον σχηματισμό νέας πλάκας, ή ακόμα και να προκαλέσουν βλάβες σε υγιείς ιστούς. Η συντηρητική θεραπεία πρέπει να εφαρμόζεται μόνο κατάτους πρώτους έξι μήνες κατόπιν της εμφάνισης των πρώτων συμπτωμάτων. Πέρα από αυτό το χρονικό διάστημα και αν το πρόβλημα είναι οξύ, μπορείνα συζήτηθεί το ενδεχόμενο χειρουργικής αντιμετώπισης.